Column Hans Biesheuvel: ‘Economische veiligheid vergt publiek-private samenwerking’
Magazine Nationale Veiligheid en Crisisbeheersing Nummer 6 2014
Een uitgave van het Ministerie van Veiligheid en Justitie
Column door: Hans Biesheuvel
Economische veiligheid vergt publiek-private samenwerking
Als ondernemer leverde ik aan de doe-het-zelf-branche en verkocht ik vanuit een loods nabij Antwerpen goederen aan praktisch elke bouwmarkt in Nederland. Deze business was dag in dag uit één grote logistieke operatie. Honderden vrachtwagens door de Benelux en een constante aanvoer van goederen van en naar het distributiecentrum.
Reken maar dat ik slapeloze nachten gehad heb over wat er in de keten allemaal fout kon gaan. Een chauffeur die na 8 uur rijden de nacht doorbrengt op een parkeerterrein. Hij zal niet de eerste geweest zijn waarbij het dekzeil wordt doorgesneden en dat hij, ook al hoort hij mensen in z’n wagen, beter kan wachten tot ze weer weg zijn.
Wat te denken van de beveiliging van het distributiecentrum zelf. Een state-of-the-art ICT systeem om bij te houden wat en wie er binnenkomt. Camera’s op elke hoek, op elke ingang.
Ik deed dit niet uit het oogpunt van dat mensen kwade bedoelingen hebben. Er speelden twee zaken. Het eerste was de verzekering. Simpelweg moet je je eigen beveiliging goed inrichten anders krijg je bij calamiteiten achteraf geen geld. Logisch ook. Ten tweede gaat na verloop van tijd de wet van de grote getallen meespelen. Als je maar genoeg producten omzet ben je statistisch gezien een keer aan de beurt.
Een goede voorbereiding, en dus een goede beveiliging, is een essentieel onderdeel van je bedrijfsstrategie. Je kan de schade gigantisch beperken en in veel gevallen voorkomen door voorzorgsmaatregelen te nemen. De politie en private beveiligers kunnen hier goed in adviseren.
Ik had het geluk dat het bedrijf groot genoeg was om dit volledig professioneel in te richten. Bij een bepaalde grootte worden ook criminaliteit en veiligheid een winst-verlies rekening. Er zijn twee groepen waar extra aandacht aan gegeven moet worden. Dit zijn de kleinere bedrijven waar bovenstaande berekening niet opgaat en de high-tech bedrijven die een specifiek product hebben dat voor criminelen interessant is om gericht aan te vallen.
Laatst sprak ik een voormalig verkoper van Apple producten. Hij heeft in een periode van 3 jaar tijd 4 grote inbraken moeten verwerken, telkens voor duizenden euro’s aan spullen weg. Bij de eerste inbraak lagen de kluis, de ruiten en alle versterkte deuren eruit. Na de tweede inbraak ook de versterkte kooi om de kluis. Vanaf de derde inbraak was alleen nog fysieke aanwezigheid van beveiligers nog een optie.
Als je op deze manier als klein bedrijf een kleine 100 000 euro aan beveiliging moet uitgeven dan is er van je winstmarge niets meer over.
Voor de technologiebedrijven die opereren in niches spelen er heel andere zaken. Hoe bescherm je je kennis? Wat doe je met je intellectueel eigendomsrecht wanneer je zaken doet in het buitenland. Hoe weet je of je interessant bent voor cybercriminelen.
Bij ONL voor Ondernemers hebben gezien dat er een verschil zit in de perceptie die ondernemers hebben van de gevoeligheid van hun bedrijf en de daadwerkelijke interesse die criminelen mogelijk hebben. Bedrijven zullen echter steeds meer bedrijven afhankelijk worden van hun data en ICT-systemen. Het wordt hiermee in potentie makkelijker voor criminelen om gegevens te stelen en belangrijker voor ondernemers om zich voor te bereiden.
Er ligt een duidelijke verantwoordelijkheid voor alle partijen rondom de ondernemer om zowel het fysieke als het digitale ondernemersklimaat continu veiliger te maken. De oplossing ligt in de samenwerking. Zowel publiek/privaat als door bedrijven onderling. De aanwezige kennis bij politie en justitie moet actief worden verspreid en ondernemers moeten er mee aan de slag. Hier geldt, hoe kleiner de bedrijven hoe groter de voortrekkersrol van de overheid zal moeten zijn.
