‘De onwerkbare werkkostenregeling’ Column Hans Biesheuvel op Wekr.nl

Rond de jaarwisseling worden veel ondernemers geconfronteerd met de onwerkbare werkkostenregeling. De werkkostenregeling bepaalt over welke door werkgevers aan werknemers verstrekte goederen en diensten belasting moet worden betaald. Op sommige verstrekkingen hoeft een werkgever namelijk geen loonheffingen in te houden. Om misbruik hiervan te voorkomen is in het verleden een veelvoud aan regels en bepalingen opgesteld. Dit onoverzichtelijke geheel van regels bepaalde wat een werkgever wel en niet belastingvrij aan medewerkers mocht verstrekken, vergoeden of ter beschikking stellen. De werkkostenregeling is per 1 januari 2015 van kracht om dit systeem te vereenvoudigen. Inmiddels kunnen we concluderen dat dit niet gelukt is.

Het systeem van de werkkostenregeling werkt als volgt. Er is een ‘vrije ruimte’, tot 1,2% van het totale fiscale loon. Binnen deze vrije ruimte kunnen werkgevers onbelast aan medewerkers vergoeden, verstrekken en ter beschikking stellen. Over alles wat buiten deze vrije ruimte valt, moet de werkgever een naheffing van 80% betalen. Maar er zijn ook verstrekkingen, vergoedingen en terbeschikkingstellingen die niet ten koste van de vrije ruimte gaan. Zo is er lijst met gerichte vrijstellingen en een uitzondering waardoor bepaalde producten die noodzakelijk zijn voor het werk en bepaalde voorzieningen op de werkplek niet ten koste gaan van de vrije ruimte.

In de praktijk leidt deze “administratieve vereenvoudiging” er toe dat een werkgever nog steeds moet kijken of de uitgaven gezien kunnen worden als gerichte vrijstellingen, of krachtens een uitzondering niet ten koste gaat van de vrije ruimte. Vervolgens moet een ondernemer een jaar lang alle uitgaven die onder de werkkostenregeling vallen, afzetten tegen de (veranderende) loonsom. Met de rekenmachine in de hand moet vervolgens gezorgd worden dat alle uitgaven binnen de vrije ruimte vallen, want anders moet er 80% naheffing betaald worden.

Voor veel ondernemers betekent dit onduidelijkheid. Wat mogen ze wel verstrekken en tot welk bedrag, want is de vrije ruimte niet al opgevuld? Dat betekent of avonden rekenen of een bezoek aan de accountant. Kleine werkgevers hebben bij ONL aangegeven dat de administratieve lasten alleen maar zijn toegenomen en dat de vrije ruimte van 1,2% niet toereikend is. De overgrote meerderheid gaf aan dat er uit angst voor naheffingen momenteel minder wordt vergoed of verstrekt aan medewerkers. Duidelijk is dat de werkkostenregeling echt ondernemersonvriendelijk is.

Bij de totstandkoming van de werkkostenregeling is onvoldoende geluisterd naar de bezwaren van ondernemers. De toename van de administratieve lasten voor kleine werkgevers werd toen al voorspeld. Ook hebben ondernemers herhaaldelijk gewaarschuwd dat de vrije ruimte te laag is. Helaas komt het steeds vaker voor dat bij de totstandkoming van wetgeving onvoldoende rekening gehouden wordt met de belangen van degenen die door de wet getroffen worden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit leidt tot slechte wetgeving, zonder draagvlak in de maatschappij.

Gelukkig is er ook goed nieuws, de evaluatie van de werkkostenregeling is vervroegd naar aanleiding van een aangenomen motie van VVD-Tweede Kamerlid Aukje de Vries. In 2017 zal nu gekeken worden hoe de regeling in de praktijk uitpakt. Hopelijk is het een eerste stap naar een systeem dat ook voor kleine werkgevers werkbaar is. Zodat alle werkgevers eind 2017 hun medewerkers zonder kopzorgen kunnen belonen met een etentje of een kerstpakket.

klik hier voor meer informatie over arbeidsmarktplatform Wekr.nl